Kunst vindt plaats in een gedeelde ruimte tussen zender en ontvanger. Zo’n ruimte kan alleen ontstaan wanneer men openstaat voor elkaars werelden. Soms ontdek je raakvlakken, soms komt het tot conflict. Tijdens het artistieke proces heb ik dat conflict moeten leren waarderen. ’Sommige dingen hebben gewoon conflict nodig,’ zei een dierbare me op een moeilijk moment tijdens de samenwerking. Je botst als kunstenaar - die graag overtuigd is van zijn/haar eigen vrije denken - op de beperkingen van je eigen kunst. In andere omstandigheden zou je die beperkingen omzeilen, het gegeven omgooien, maar dat kan nu niet. Je moet nu het probleem omarmen en overstijgen. In de sociale sector doet men elke dag niets anders. Het is dan ook vanzelfsprekend dat er zoveel artistiek talent aanwezig is in die sector. Je kan als kunstenaar zo veel leren van mensen die voortdurend creatieve oplossingen moeten zoeken voor dagdagelijkse problemen. Daar ben ik dankbaar voor.

Het gevoel van geluk en van voldoening op het einde van het project was een veelvoud van het gevoel van angst voor iets onbekend dat ik had toen ik eraan begon.

Het project was een soort openbaring voor mij, nog nooit heb ik dergelijke reacties ervaren op mijn muziek, anderzijds werd mijn vroeger beeld over bewoners van woonzorgcentra aan diggelen geslagen. Ik had niet verwacht dat de meesten zo spraakzaam, zo actief en positief in het leven zouden staan. Hoe meer bezoekjes we deden, hoe meer ik realiseerde dat we het fundamentele basisrecht van cultuur hielpen binnenloodsen in de hermetische omgeving van het woonzorgcentrum, waar vele melomanen en andere kunstliefhebbers rondlopen.