Menu

HOTEL MINNELEED

HOTEL MINNELEED

Met Hotel Minneleed maakt Angelo Vercamp een project over de meest pijnlijke vorm van liefde, vanuit het standpunt van senioren. Een actuele voorstelling over loslaten, eenzaamheid en de kracht om opnieuw te verbinden.

In ‘Hotel Minneleedkeren vijf personages terug naar een plek vol liefdesherinneringen. Allemaal hebben ze 65 lentes meegemaakt. Allemaal weten ze dat verdriet vaak samen gaat met liefde, want ja, een gebroken hart bestaat. Tijdens hun verblijf ontdekken ze dat je verdwenen stukjes uit je hart opnieuw kunt vullen. En dat liefde altijd blijft zoals thuiskomen. Een plek waar je jouw valies kunt neerzetten.

'Tijdens de eerste lockdown heeft mijn grootvader op 82-jarige leeftijd een punt gezet achter zijn relatie met de vrouw met wie hij 15 jaar samen was. Een beslissing en breuk wat hem in combinatie met de lockdown in eenzaamheid en isolement bracht. Tijdens de gesprekken met m’n grootvader merkte ik de emotionele weerslag van deze liefdesbreuk. Zijn energie verdween, hij sliep slecht, piekerde, en voeldezich alleen. Als familie probeerden we hem met al onze liefde op te vangen, maar z’n grootste bezorgdheid konden we niet wegnemen: opstaan en gaan slapen zonder de meestintieme vorm van liefde aan zijn zij. Deze periode heeft een enorme indruk op me nagelaten. Het deed me nadenken over het effect van liefdesbreuken op latere leeftijd, over de impact ervan en de uitdaging die het met zich meebrengt om op bejaarde leeftijd opnieuw op zoek te gaan naar verbinding.' Angelo Vercamp

Hotel Minneleed is een project van Angelo Vercamp in samenwerking met WZC Zilverberg, OKRA Roeselare, Cultuurkapel De Schaduw. Met Brigitte Blomme, Dirk Clement, Bernadette Damman, Bernard Kindt en Katia Ostyn. Met dank aan Inne Goris, Jelle De Grauwe, LUCA School of Arts.

straffe momenten en uitdagingen

'Het mooiste moment tijdens het hele project was toen de spelers hun eigen personage begonnen vorm te geven. Tijdens het repetitieproces hebben we ingezet op een participatieve artistieke methodiek waarbij de inbreng en de feedback van de speler centraal stonden. Door hun eigen emoties te verankeren in hun personage, creëerden we een extra theatrale laag.

De grootste uitdaging was om de grote hoeveelheid aan informatie te verwerken tot een diepgaand script. Als startmoment organiseerden we een koffietafel waarbij iedereen boven de 65-jaar welkom was. Daarnaast hebben we ook interviews afgenomen bij de bewoners van WZC De Zilverberg. Voeg daarbij de persoonlijke verhalen van onze spelers én een diepgaand literatuuronderzoek en je beseft snel dat de stapel inspiratiemateriaal torenhoog is. Belangrijk is dus om focus te houden en een paar lijnen uit te kiezen die je tijdens het ganse repetitieproces centraal stelt. Maar we leerden vooral dat het proces evenwaardig, zo niet belangrijker is dan het eindproduct. '

Angelo Vercamp